POLSKA TO MY

POLSKA TO MY – tak głosi hasło uroczystości, która jest przygotowana na finał obchodów Stulecia Niepodległości…

Tak potoczyła się historia naszego kraju, że Polska w wyniku działań zaborców utraciła w XVIII w. niepodległość i na przestrzeni kilku pokoleń nie istniała, ponieważ nasi sąsiedzi postanowili jej nazwę na zawsze wymazać z historycznych dokumentów i map.

W ciągu 123 lat niewoli zaborcy: Rosja, Prusy, Austria próbowali narzucić nam  swoją kulturę, język, obyczaje i religię. Mimo to Polacy nigdy się nie poddali. Świadczą o tym kolejne powstania: kościuszkowskie, listopadowe, styczniowe. Dzięki miłości do kraju naszych pradziadów, ich waleczności i nadziei
na odzyskanie niepodległości, zostały uratowane najcenniejsze dla nas wszystkich wartości.

Aż nadszedł rok 1914, wymodlony przez Polaków rok wielkiej wojny pomiędzy zaborcami. Była to dla Polski szansa na odzyskanie niepodległości. Dramatem naszym w tym czasie było to, że Polacy musieli walczyć w armiach zaborczych, przeciwko sobie.

Nadszedł upragniony dzień – 11 listopada 1918 r., a wraz z nim Józef Piłsudski – symbol niepodległej Polski, która po 123 latach znów była wolna. To jednak nie był koniec naszych zmagań. Walczyliśmy o nowe granice, wytrwale budowaliśmy II Rzeczpospolitą, rozwijając gospodarkę i ustalając nowy ład społeczny. Krótko jednak dane nam było cieszyć się odzyskaną wolnością…

1 września 1939 roku siły zbrojne Trzeciej Rzeszy zaatakowały Polskę – rozpoczęła się II wojna światowa. 17 września ze wschodu padł kolejny zdradziecki cios. W granice Polski wtargnęli żołnierze Związku Radzieckiego, działając w tajnym porozumieniu z Niemcami.

I znów Polacy pokazali wilki hart ducha, walcząc na wszystkich frontach Europy. W okupowanym kraju działało podziemne państwo. Ruch oporu prowadził akcje sabotażowe i dywersyjne, funkcjonowało tajne nauczanie. Przesłanie Szarych Szeregów: „dziś, jutro, pojutrze” było symbolicznym przygotowaniem się młodych Polaków do życia w wolnej Polsce i odbudowy zniszczonego kraju.

Polacy nie mogli jednak żyć w upodleniu i ucisku, jakie zgotowała im niemiecka okupacja.  I tak jak w słowach pewnej piosenki:  „bo lepiej, byśmy stojąc, umierali, niż mamy klęcząc, na kolanach żyć” ich wolny duch rwał się do walki.

1 sierpnia 1944 r. wybucha Powstanie Warszawskie – największy zryw militarny w okupowanej przez Niemców Europie. Do powstańczych oddziałów dołączają młodzi ludzie: uczniowie, studenci, harcerze. Słabo uzbrojeni, ale bohaterscy walczą do końca. Po 63 dniach powstanie upada.

Powstańcy i mieszkańcy zostali wygnani ze stolicy, żołnierze i cywile trafili do obozów, a sama Warszawa niemal przestała istnieć.      

W maju 1945 r. Niemcy kapitulują. Jednak koniec wojny nie oznaczał dla nas niepodległości. Terytorium Polski w latach 1944–1945 zostało zajęte przez Rosję sowiecką, potem nastały długie lata zmagań z komunistycznym reżimem.
Życie w PRL-u nie jest łatwe. Sklepy świecą pustkami, wiele artykułów jest na kartki. Nigdy nie wiadomo, co się uda kupić. Wszystko jest bardzo drogie.

Rok 1970. Przeciwko polityce władz i wysokim podwyżkom zaprotestowali robotnicy z Gdańska. Wystąpienia te zostały brutalnie spacyfikowane przez wojsko i milicję. Kosztowały one życie wielu osób. W wyniku represji w grudniu 1970 zostało zabitych 41 osób. Ranne zostały 1164 osoby.

W 1980 – Zastrajkowali robotnicy gdańskiej stoczni. Robotniczy protest rozszerzył się na cały kraj. Jego następstwem było powstanie pierwszego w Europie wschodniej, niezależnego od władz komunistycznych, związku zawodowego „Solidarność”. Przewodniczącym został Lech Wałęsa, który kilka lat później otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla.

Dążenia narodu do odzyskania wolności wspierał Kościół katolicki. W 1978 roku arcybiskup Krakowa, kardynał Karol Wojtyła, został wybrany papieżem, przyjmując imię Jan Paweł II.
Papież-Polak stał się autorytetem moralnym oraz symbolem nadziei.

Rok 1981 – Władze reżimowe wspierane przez Związek Sowiecki, podjęły próbę powstrzymania zmian demokratycznych w Polsce. 13 grudnia został wprowadzony stan wojenny. Większość przywódców Solidarności aresztowano.

Społeczeństwo nie dało się zastraszyć. Po kolejnej fali strajków w 1989 roku doszło do rozmów „okrągłego stołu”, w których uczestniczyli przedstawiciele obu stron – ówczesnej władzy i solidarnościowej opozycji. Było to jedno z najważniejszych wydarzeń w najnowszej historii Polski, od którego rozpoczęły się zmiany ustrojowe Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Rezultatem „porozumień okrągłego stołu” były pierwsze wolne wybory 4 czerwca 1989 r. i utworzenie w Polsce nowego, niekomunistycznego rządu. Był to pierwszy po II wojnie światowej, niezależny od komunistów rząd w tej części Europy.

Dziś żyjemy w wolnej Polsce, ale musimy pamiętać, że Ona nie jest dana nam raz na zawsze. Musimy się o Nią troszczyć: pielęgnując tradycję, kultywując pamięć o bohaterach, ucząc się umiejętnie rozwiązywać problemy na drodze pokoju, zrozumienia i szacunku dla drugiego człowieka.
To zadania dla nas na dziś!